Grudzień. Miesiąc wygasania i budzenia nowych nadziei. Ciężkimi krokami podążają dni zduszone szarością. Napędzana krzątanina wokół spraw codziennych, przedświątecznych, końcoworocznych. I dojrzewanie w pokorze. Toczy się jakiś film, gra o teraz, o dzisiaj, o jutro. Tylko nieliczni w pierwszoplanowych rolach, choć każdy tak samo ważny i każdy ma swoje zadanie.

Ale tylko nieliczni zdobywają Oscara, złote medale, jakieś tytuły, nagrody. Dobrze jest czuć i wiedzieć, że bez tych wyróżnień też da się wspaniale żyć. Dobrze jest czuć i wiedzieć, że bez tych wyróżnień też można być szczęśliwym, spełnionym.

Trudno natomiast żyć bez innych ludzi. Trudno jest bez przyjaźni, bez zrozumienia, wsparcia. Bez drużyny grającej tą samą piłką do tej samej bramki. Bez szacunku i bliskości na co dzień...

Nie ma takiej chwili, w której nie moglibyśmy rozpocząć nowej drogi. Nie ma takiej chwili, w której nie da się dostrzec nowych możliwości. I nie ma takiej chwili, w której nie dałoby się naprawić zaniedbanych relacji, zauważyć, posłuchać, docenić. I cieszyć się. Także powodzeniem innych ludzi...

Dojrzałość to zdolność przyjęcia na siebie odpowiedzialności za skutki wszelkich działań i wyborów. To umiejętność podejmowania decyzji w trudnych sytuacjach. To świadomość, że nie jesteśmy sami, że świat nas potrzebuje. To wpływanie na własne emocje. I również taka sobie niby zwykła wiedza, że w naszym życiu nic nie dzieje się bez przyczyny...