Nie pisałam jeszcze i-dzienniku-codzienniku o dość istotnej kwestii. Świadoma cierpliwość. Umiejętność czekania. Z nutką pokory. Towarzyszka odważnych kroków. Pozwala przezwyciężać przeszkody. Przetrwać porażki. Dobry duch ambicji. Sposób na stłumienie gniewu. Na zapomnienie urazów. Powściąganie języka. Wielka siła. I konieczność. Nie może jej zabraknąć...

Rany goją się powoli. I kwiaty nie mogą zakwitnąć przed właściwą dla nich porą. Jak się sieje to trzeba umieć czekać na kolejne zbiory. Ktoś powiedział: „Dostosuj się do tempa natury: jej sekretem jest cierpliwość”, zaś przysłowie głosi, że „Cierpliwość to najlepsze lekarstwo”.

Wydaje się, że cierpliwość staje się cnotą dojrzałego wieku. Kiedy życie przestaje być wyścigiem. I drogę przemierza się już z rozwagą. Bez pośpiechu. Łatwiej o cierpliwość, kiedy mamy świadomość, że nawet ten, co z nami walczy zawsze wzmacnia nasze siły i doskonali nasze umiejętności. Wtedy nawet przeciwności losu stają się dobroczynnym deszczem. Po nim zieleń zieleńsza. I wzrost. Bo to świetny nauczyciel. Bo każde odkrycie fałszu ujawnia wartość prawdy. Każde doświadczenie eliminuje jakąś pokusę popełniania błędów. Każda przeciwność losu, dla cierpliwych, tylko przez jakiś czas jest przeszkodą na drodze.
Nie ma, co ubolewać nad ciemnością nocy.

Wierność sobie. Praca. Cierpliwość. I świadomość czasu, która pozwala nam smakować radość każdego nowego dnia...

„Panie, daj mi cierpliwość, abym umiał znieść to, czego zmienić nie mogę; daj mi odwagę, abym umiał konsekwentnie i wytrwale dążyć do zmiany tego, co zmienić mogę, i daj mi mądrość, abym umiał odróżnić jedno od drugiego.” Marek Aureliusz

Zbyt lirycznie? Patetycznie? Lepiej roześmiane litery? To anegdotka:
W Weimarze spotkali się na wąskiej ścieżce w parku Goethe i pewien krytyk literacki. Zobaczywszy Goethego, krytyk warknął:
- Nie ustępuję drogi durniom.
- A ja tak - odpowiedział Goethe i zszedł na bok.